Σίγουρα το debate των πολιτικών αρχηγών δεν πρόκειται να επηρεάσει δραματικά τις εξελίξεις, ούτε να επιδράσει καταλυτικά στους δημοσκοπικούς δείκτες, όπως αυτοί έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα. Άλλωστε, ακόμη και μετά τις «βελτιώσεις» της τελευταίας στιγμής που αποφασίστηκαν αρμοδίως, αυτή η τηλεμαχία κατέδειξε τα όρια και τα περιθώρια του δημόσιου πολιτικού διαλόγου σε μία χώρα όπου παραμένει ακόμη άγνωστη η άμεση, χωρίς ασφυκτικούς κανόνες, ανταλλαγή επιχειρημάτων μεταξύ των πολιτικών.
Αν θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για εκπλήξεις, τότε θα έπρεπε...
να ξεχωρίσει δύο προσωπικότητες που και οι δύο δεν είχαν πρωθύστερη εμπειρία σε τέτοιου βεληνεκούς εκδηλώσεις. Τον Αλέξη Τσίπρα και το Νίκο Χρυσόγελο. Τουλάχιστον για τον πρώτο κατέστη σαφές ότι ήταν και ψύχραιμος και συγκροτημένος, ενώ στο δεύτερο κανείς θα πίστωνε μία φρέσκια πολιτική φωνή και συμπαθή εκφορά πολιτικού λόγου.
Η χειρότερη στιγμή για τον Κώστα Καραμανλή ήταν προφανώς η απάντηση που εκλήθη να δώσει στο ερώτημα για τα αυθαίρετα του κ. Σουφλιά και του κ. Μαγγίνα. Αντίστοιχα για τον Γιώργο Παπανδρέου ήταν η αδυναμία του να ελέγξει την κατάσταση κατά την ερώτηση που του απηύθυνε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.
Η καλύτερη στιγμή για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ήταν όταν απευθύνθηκε στο τέλος στους ψηφοφόρους του εν είδει μίνι διαγγέλματος. Για τον Κώστα Καραμανλή ήταν όταν κέρδιζε έναν πόντο, απευθυνόμενος προσωπικά στον αντίπαλό του κατά τον πρώτο γύρο των προσωπικών ερωτήσεων μεταξύ των πολιτικών αρχηγών.
Το μεγαλύτερο λάθος στο οποίο υπέπεσε ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ότι επέμενε να απευθύνει ερωτήσεις αποκλειστικά στον μέχρι σήμερα πρωθυπουργό. Αγνόησε επιδεικτικά τον πολιτικά συγγενή του χώρο, αυτόν του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων. Το μεγαλύτερο σφάλμα του Κώστα Καραμανλή ήταν ότι επέδειξε «στιβαρή κινητικότητα» ως ρήτωρ, αλλά η γλώσσα του σώματος καταδείκνυε δυσφορία.
Η δημοσιογραφική παρουσία ήταν η απολύτως αναμενόμενη με δύο εξαιρέσεις, αυτήν του Παύλου Τσίμα και της Σίας Κοσιώνη που έκλεψαν την παράσταση. Επί της ουσίας, η παράσταση για «13 ρόλους» κύλησε σε περιβάλλον όπου οι πρωταγωνιστές επεδίωξαν το πολιτικά ορθό σε μία πολιτική συγκυρία, όπου τίποτε ή σχεδόν τίποτε δεν λειτουργεί με κανόνες και αρχές πολιτικά ορθές.
Οι δύο βασικοί μονομάχοι απέφυγαν να εκτεθούν με σαφείς και τεκμηριωμένες κουβέντες. Αντίθετα, υπάκουσαν στον βασικό κανόνα της πολιτικής ρητορικής, «όσο περισσότερο ασαφής, τόσο περισσότερο ασφαλής». Αν κανείς θα αποτολμούσε να απομονώσει ένα ατόπημα, τότε θα επέλεγε με ασφάλεια τη ρήση του Κώστα Καραμανλή σχετικά με τα stage ότι το πλαίσιό τους είναι νόμιμο. Ο Έλληνας πολίτης, δεν πάει πολύς καιρός, καταδίκασε τη γνωστή ρήση των Βατοπεδινών «νόμιμο και ηθικό».
Ο μόνος εκ των έξι που γράπωσε την ευκαιρία και επετέθη στον κ. Καραμανλή ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Κατά τα άλλα, η γνωστή ξύλινη συνταγή του «τα λέω όλα, χωρίς να πω τίποτε που να με δεσμεύει ή να με εκθέτει» και πάλι πρυτάνευσε σε αυτήν την τηλεμαχία, που είναι πια καιρός ή να εγκαταλειφθεί ως αρχαϊκό εύρημα είτε ριζικά να διαρθρωθεί, ώστε να απαντά στις πραγματικές ανάγκες ενός σύγχρονου πολιτικού διαλόγου με ρίσκο. Φινέτσα και έκθεση στην κρίση του πολίτη.
Πηγή http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=64048&cid=6
