Το μήνυμα που, επί της ουσίας, φτάνει καθημερινά στ' αυτιά των Ελλήνων πολιτών είναι ένα: Η κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ενωση μας υποχρεώνει να ακολουθήσουμε τις καταδικασμένες πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με το οποίο οι ισχυροί εταίροι μας πάνε χέρι χέρι.
Οχι από ανάγκη, αλλά από πολιτική συναντίληψη και σκοπιμότητες. Πατούν, βέβαια, στο μεγάλο δημοσιονομικό μας χρέος, για το οποίο οι κυβερνήσεις μας έχουν τεράστια ευθύνη. Με κυρίαρχη εκείνη της τελευταίας πενταετίας. Το... περίεργο είναι ότι...
αυτό ανακαλύφθηκε ξαφνικά, μετά την πτώση της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Ν.Δ. του Κ. Καραμανλή, στην πολιτική και τα αποτελέσματα του οποίου δεν έβρισκαν, χρόνια τώρα, όπως ορθά επισήμανε ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, τίποτα το μεμπτό. Αντίθετα, έκαναν τα στραβά μάτια σε όλες τις στατιστικές αλχημείες της, Εμανουέλ Μπαρόζο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Financial Times, Αλμούνια κ.λπ. επεδείκνυαν την αλληλεγγύη τους στις πρακτικές που υπαγορεύει η ιδεολογία της αρπαχτής. Ούτε καν οι περίφημες «αγορές» φοβήθηκαν ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους. Οι διεθνείς τοκογλύφοι και μαυραγορίτες με το παπιγιόν, που έριξαν στην ύφεση τη μοναδική υπερδύναμη (και όχι μόνο) αλλά τόσο γρήγορα ξαναπήραν «τα πάνω τους», άρχισαν να φοβούνται μόνον μπροστά στο ενδεχόμενο να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική υπέρ των αδυνάτων. Και το έκαναν σε αγαστή συνεργασία με τους ισχυρούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίοι απαρνούνται, χρόνο με τον χρόνο, την κοινωνική διάσταση που χαρακτήριζε την πολιτική της γηραιάς ηπείρου, δεκαετίες τώρα.
Καθίσταται ως εκ τούτου εμφανές ότι οι πιέσεις θα συνεχιστούν, παρά τις πρόσφατες διακηρύξεις περί αλληλεγγύης. Αποτέλεσμα; Θα δυσκολευτούμε ως χώρα να ξεφύγουμε από τις δηλητηριώδεις δαγκάνες όλων, εν όψει και της αναζήτησης των 50 δισ. που χρειάζεται η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τις... τρέχουσες ανάγκες. Πόσω μάλλον που «γίναμε το πειραματόζωο της Ευρώπης» και, ως αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, χρησιμοποιούμαστε από τους Αγγλοσάξονες με το δολάριο και την αγγλική λίρα ως μοχλός πίεσης στη σύγκρουσή τους με τους ισχυρούς Ευρωπαίους και το ευρώ. Είμαστε ένα πιόνι στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής σχέσης μέσα στο ίδιο νεοφιλελεύθερο σύστημα.
Αυτή όμως είναι η μία πτυχή των προβλημάτων της σημερινής Ελλάδας, της συνδεδεμένης με την ευρωζώνη. Η άλλη έχει να κάνει με τη δική μας νοοτροπία, τη διαλυμένη δημόσια διοίκηση, την περιφρόνηση θεσμών και αξιών, πρώτα απ' όλα από τους κυβερνώντες και τους «κολλητούς» τους, που δεν σεβάστηκαν το δημόσιο χρήμα. Πρόκειται για παραδοχές που ξανάρχονται στην επιφάνεια με αφορμή, αφ' ενός τα σκληρά οικονομικά μέτρα, αφ' ετέρου, με την ενεργοποίηση των εξεταστικών επιτροπών. Γι' αυτό, οι εξεταστικές που βρίσκονται σε εξέλιξη (Ζίμενς-Βατοπέδι) και όσες ακολουθήσουν (Δομημένα Ομόλογα, Γερμανός αλλά και Χρηματιστήριο) θα έχουν κάποιο νόημα μόνο σε μια περίπτωση: Εάν, μαζί με την αποκάλυψη των όποιων πολιτικών ευθυνών, ανοίξει ο δρόμος για την επιστροφή στο ελληνικό Δημόσιο των δισεκατομμυρίων που μοιράστηκαν, σε μίζες, με ευθύνη των κυβερνώντων. Τα πεντέμισι δισ., για παράδειγμα, που χαρίστηκαν στη χρηματιστηριακή «Ακρόπολις», έχει πει από το βήμα της Βουλής η υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, είναι όσα χρειάζεται η δημόσια υγεία. Κι ακόμα, όσα εκλάπησαν ή έφτασαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στις διάφορες off shore, ίσως δίνουν λύση στα χειμαζόμενα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι εξάλλου δύσκολο να υπολογιστεί, προς το παρόν, πόσα δισ. έφυγαν από τον Ελληνα φορολογούμενο για να καταλήξουν στις τσέπες των διαφόρων που υπέγραψαν, εν ονόματι του ελληνικού Δημοσίου, συμβάσεις με τη Ζίμενς ή πόσα κέρδισαν διάφοροι με την εξαγορά της «Γερμανός» από την Cosmote. Εάν βούληση της κυβέρνησης αλλά και του προέδρου της Ν.Δ. Αντ. Σαμαρά είναι πράγματι «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο», τότε θα πρέπει να συσταθεί και η εξεταστική που θα διερευνήσει πού πήγαν τα δισ. που δανείστηκε η κυβέρνηση την τελευταία πενταετία.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=132351
