Έχω βαρεθεί να βλέπω τα ίδια και τα ίδια γύρω μου. Καμιά επαφή με το σημαντικό. Μια παρτίδα ασήμαντη η ζωή μας. Θέλουν να μας πείσουν, ότι όποιο δρόμο και αν τραβήξουμε την ίδια ήττα θα πάθουμε. «Σκούπα» προς κάθε κατεύθυνση του Χρυσοχοΐδη και από τη μεριά κάθε εξουσίας. Βγήκαν παγανιά τα αλάνια της εξουσίας και σκουπίζουν κάθε τι ενδιαφέρον σε αυτήν την πόλη, στη ζωή μας… Λες και τα σκουπίδια είναι τα σημαντικά και τα ασήμαντα η επιλογή μας, το γούστο μας, η περηφάνια μας.
Ρε, σε τι ξεφτίλα έχουμε βυθιστεί. Στους υπονόμους μας σπρώχνουν. Όποιος έχει να πει μια άλλη φράση, όποιος έχει να κάνει μια άλλη πρόταση, στους υπονόμους για μόνιμη κατοικία. Στα ευάερα και ευήλια μέρη της πόλης, οι απατεωνίσκοι, οι ψεύτες, οι άπληστοι, τα χαμένα κορμιά, οι γιγαντοαφίσες της πλήξης και τα φανάρια που αναβοσβήνουν και βάζουν τάξη στην ανθρωποφαγία.
Έχω βαρεθεί να βλέπω τα ίδια και τα ίδια γύρω μου. Καμιά επαφή με το σημαντικό. Μια παρτίδα ασήμαντη η ζωή μας. Θέλουν να μας πείσουν, ότι όποιο δρόμο και αν τραβήξουμε την ίδια ήττα θα πάθουμε. «Σκούπα» προς κάθε κατεύθυνση του Χρυσοχοΐδη και από τη μεριά κάθε εξουσίας. Βγήκαν παγανιά τα αλάνια της εξουσίας και σκουπίζουν κάθε τι ενδιαφέρον σε αυτήν την πόλη, στη ζωή μας… Λες και τα σκουπίδια είναι τα σημαντικά και τα ασήμαντα η επιλογή μας, το γούστο μας, η περηφάνια μας.
Ρε, σε τι ξεφτίλα έχουμε βυθιστεί. Στους υπονόμους μας σπρώχνουν. Όποιος έχει να πει μια άλλη φράση, όποιος έχει να κάνει μια άλλη πρόταση, στους υπονόμους για μόνιμη κατοικία. Στα ευάερα και ευήλια μέρη της πόλης, οι απατεωνίσκοι, οι ψεύτες, οι άπληστοι, τα χαμένα κορμιά, οι γιγαντοαφίσες της πλήξης και τα φανάρια που αναβοσβήνουν και βάζουν τάξη στην ανθρωποφαγία.
Κινούμαστε στα όρια ενός γκρεμού που δεν έχει τέλος. Χορτάσαμε γκρεμό σε αυτήν τη ζωή. Οι πεδιάδες, τα οροπέδια, η θέα, έχουν γίνει προνομιακά γεωγραφικά οικόπεδα μιας τάξης ανόρεχτων, ασήμαντων, απαίδευτων ανθρώπων. Γι΄ αυτό αλλάζει με τέτοιους ρυθμούς η φύση, ο χρόνος, το κλίμα… Όσοι τα ζουν όλα αυτά δεν βλέπουν, δεν αισθάνονται, δεν ακούν, δεν χαίρονται.
Τελικώς, τώρα καταλαβαίνω γιατί πάντα εκνευριζόμουν, όταν έμπαινα σε κανα σπίτι «οικονομημένου» ανόητου. Όλη αυτή η τελειότητα, το γούστο, η επιμέλεια, η ομορφιά, η θέα για τα μάτια, τα αυτιά, τις αισθήσεις κάποιων όρθιων νεκρών. Τι αδικία Θεέ μου, να ξοδεύεσαι τόσο για ανθρώπους, που δεν ξέρουν να αγαπούν, δεν έμαθαν να αισθάνονται.
