Πώς αισθάνεται άραγε ο μικροεπιχειρηματίας που δεν μπορεί να πάρει δάνειο, επειδή από μια ξεχασμένη συναλλαγματική μπήκε στη μαύρη λίστα του Τειρεσία, ο μικρομεσαίος που τον κυνηγάει η Εφορία, η Πολεοδομία και όποια άλλη περιώνυμη Αρχή, ο οικογενειάρχης που χάνει το σπίτι του στον πλειστηριασμό;
Και τι να σκέφτονται όλοι αυτοί οι αντιπροσωπευτικοί νεοέλληνες όταν βλέπουν τον «Νούμερο Ενα» ύποπτο φυγής σε αυτή τη χώρα, με δεσμευμένους, υποτίθεται, τραπεζικούς λογαριασμούς, να φεύγει σαν κύριος με θέση business στο αεροπλάνο της γραμμής χωρίς να ανοίξει μύτη;
Τι δικαιολογία να βρεθεί γι αυτό το γελοίο «κράτος δικαίου» που περνάει
«βραχιόλια» στον τελευταίο φουκαρά για ένα χρέος λίγων εκατοντάδων ευρώ και αφήνει τον χρυσοδάκτυλο με τη βαλίτσα να δηλώνει ασθένεια με φαξ στον ανακριτή την ώρα που κάνει προπόνηση... πέντε νταν στο καράτε και τους χαιρετάει όλους από μακριά;
Ρωτάω λοιπόν: Τολμάει ο κοινός θνητός να μην προσέρχεται στον ανακριτή και να στέλνει αντ αυτού ακριβοπληρωμένους δικηγόρους; Τολμάει ο δακτυλοδεικτούμενος στη γειτονιά για μία παράβαση ήσσονος σημασίας να εμφανιστεί, έστω και στο καφενείο; Τολμάει ο καταπιεζόμενος από τον δημόσιο υπάλληλο-δυνάστη φορολογούμενος να ζητήσει τα ρέστα από το κράτος;
Οχι, είναι η απάντηση. Ομως, το έξυπνο αρχιλαμόγιο που κατηγορείται ότι λάδωσε με εκατομμύρια πολιτικούς και υπουργούς δεν έχει πρόβλημα να εμφανίζεται στα ακριβά εστιατόρια, να πηγαίνει στο φάιναλ φορ και να ζει ως VIP στην Ελλάδα και το εξωτερικό, χωρίς να χρειάζεται ούτε να κρύψει το πρόσωπό του...
Δεν θέλει κόπο λοιπόν. Τρόπο και θράσος θέλει η καλοπέραση στην Ελλάδα, ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Και ανεξάρτητα αν τα ζυγίσει και επιστρέψει ο Γερμανός «καταζητούμενος», η μέχρι τώρα συμπεριφορά του, με κορωνίδα την έμπρακτη περιφρόνηση προς τις εγχώριες ανακριτικές αρχές, αποτελεί όνειδος για τη σημερινή ελληνική δημοκρατία. Γιατί αποδεικνύει πως στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι νόμοι είναι για τα κορόιδα και η ατιμωρησία για τους μάγκες. Αρκεί βέβαια οι παραβατικές συμπεριφορές να διέπονται από κοσμοπολίτικο... στυλ.
Είναι πράγματι στιλίστας του είδους ο Μιχάλης Χριστοφοράκος. Και πανέξυπνος. Γι αυτό και έγραψε με χαρακτηριστική άνεση το ελληνικό δικονομικό σύστημα στα παλαιότερα των υποδημάτων του.
Προσωπικά, δεν γνωρίζω αν σήμερα έχει στριμωχτεί, αν αγχώνεται, αν παίρνει χάπια ή τελεί σε αποσταθεροποίηση, ψυχική ή συναισθηματική. Ποσώς με ενδιαφέρει κιόλας η τελική του στάση. Αν δηλαδή θα αποφασίσει να κουβαλήσει την πραμάτεια του για να φιλοξενηθεί στον Κορυδαλλό, αν θα προτιμήσει να «τηγανίσει» το σύστημα εκ του μακρόθεν ή θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σαν εύπορος τουρίστας στα νησιά Γκαλαπάγκος.
Αυτό που με απασχολεί είναι πως του δόθηκε το δικαίωμα της επιλογής. Ενα δικαίωμα που δεκάδες χιλιάδες άλλοι παραβάτες του νόμου σ' αυτή τη χώρα δεν έχουν.
Μπορεί τα κόμματα, για τους δικούς τους λόγους, να μην έχουν δώσει τη δέουσα διάσταση σ' αυτό το σκάνδαλο που τσαλακώνει κάθε έννοια ισονομίας, αλλά οι πολίτες δεν τρώνε κουτόχορτο. Θα σας πω, λοιπόν, τι περνάει απ το μυαλό τους.
Οτι ο κ. Χριστοφοράκος όλο αυτό το διάστημα διαπραγματευόταν, δεν έμεινε ευχαριστημένος από τις εγγυήσεις που του δόθηκαν για να κρατήσει το στόμα του κλειστό και αποφάσισε να αποφύγει το τετ α τετ με τον ανακριτή καθώς και τη συνακόλουθη προφυλάκισή του.
Οτι ενδεχομένως κάποιοι πολιτικοί του φίλοι από αυτούς που αισθάνονταν περισσότερο... εκτεθειμένοι τον προέτρεψαν να εξαφανιστεί και να δοκιμάσει την τύχη του σε δικαστικές αρχές άλλης χώρας.
Οτι η Εκτελεστική Εξουσία τον διευκόλυνε να «την κάνει» αφού παρά το γεγονός ότι οι μαρτυρίες Σίκατσεκ τον καθιστούσαν βασικό ύποπτο φυγής, λόγω της πρωταγωνιστικής εμπλοκής του στο μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, δεν απαιτήθηκε από τις αρμόδιες αρχές να βρουν μια δικλίδα ασφαλείας (έγκαιρη προσωποποίηση της κατηγορίας, προσωρινό ένταλμα σύλληψης ή οτιδήποτε άλλο) που θα απέτρεπε την έξοδό του από τη χώρα.
Τίποτα, βεβαίως, από τα παραπάνω δεν προσθέτει ή αφαιρεί πινελιές στην προσλαμβάνουσα παράσταση της κοινής γνώμης για τους πολιτικούς και το νεοελληνικό «σύστημα εξουσίας». Το παιχνίδι έχει τελειώσει και τα συμπεράσματα έχουν βγει. Αμετάκλητα.
Για την πολιτική ζωή του τόπου ήταν ύψιστο θέμα τιμής η λογοδοσία Χριστοφοράκου στη Δικαιοσύνη. Φαίνεται πως οι ενδιαφερόμενοι είχαν κίνητρα για να το αγνοήσουν...
Ετσι κι αλλιώς, έχουν πάψει προ πολλού να τηρούν τα προσχήματα.
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Από http://www.ethnos.gr
